Jah-Jah-Jah-mevrouw
Utrecht Centraal - Schiphol Airport 07:25
In de trein een keurige mevrouw in de stoelen linksachter die elke ademhaling gebruikt voor een woord van bevestiging aan haar gesprekspartner. “Jah.” “Jah, jah, jah, jah, jah. “Nee, neeh, neeh, neeh.”, klinkt het, terwijl haar gesprekspartner rustig doorratelt alsof de verbale ammunitie niet met een hoog tempo op haar afgevuurd wordt.
Misschien is ze het zo gewend dat het het haar niets meer doet. Arme mevrouw. De man in de stoel voor hen kijkt hopeloos om zich heen. Had ik toch maar geïnvesteerd in een koptelefoon, of e kinderbijslag gebruikt voor een eersteklas abonnement, denkt hij.
Misschien is het karma, denk ik. Mevrouw gaat rustig door, asof ze een slaapcursus communicatie heeft gevolgd en de bandrecorder is blijven steken op het stuk “luistersignalen”. Ze zorgt voor inflatie van de woorden “Ja” en “Nee.” Woorden verliezen hun betekenis als je ze herhaaldelijk afvuurt op andere mensen als een Duits machinegeweer op de stipjes Amerikanen op een strand in Normandië1.
Daarnaast is het een vorm van zelfingenomenheid. Ik denk dat je namelijk niet echt luistert als je constant je stem aan het opwarmen bent voor een opera piece die nooit komt.
Sommige mensen moeten af en toe een woordenstop hebben. Een verbale-timeout. “Jah, jah, jah”-mevrouw, U mag even 5 minuutjes in de monddoodhoek. Daar bent U het ongetwijfeld gelijk met mij mee eens.