Opa en Oma
Nu mijn opa en oma er niet meer zijn, is hun huis overgelaten aan mijn oom en tante. Dit weekend paste ik op hun huis in hun afwezigheid. Als kind kwam ik hier graag. Als ik een weekend mocht blijven slapen, was ik soms alleen met opa en oma, zonder mijn broertjes of zusje. Wanneer ik dan naar bed moest en werd toegestopt door oma zei ze dat als ik niet kon slapen, ik naar hen toe mocht komen. Dit vond ik altijd zo’n fijn idee.
Ik probeerde mij dan echt op de slaap te concentreren, maar eenvoudig was dit niet. De oudemensenklok in de gang hield onuitputtelijk de wacht voor vadertje tijd. De ouderwetse kinderpoppen in de donkere hoeken van de kamer, allen netjes op een rijtje, leken mij ook steeds bedwingender aan te kijken. Dit alles deed mij er dan toe besluiten dat ik liever bij opa oma ging kijken. Dan klouterde ik uit bed, bestreek de lange smalle gang van de logeerkamer naar de woonkamer en stapte ik in mijn pyjamaatje, al wrijvend in mijn ogen, de woonkamer in.
Opa en oma zaten steevast in hun eigen stoelen beiden te lezen. Oopa las de krant, oma een romance novelle. Naast hen allebei een glaasje port.
“Wie is dat!”
“Ik kan niet zo goed slapen.” Bracht ik verontschuldigend.
“Ach, kind, kom maar hier.”
Oma sprak voordat opa kon antwoorden.
En daar ging ik: bij haar op schoot. Soms las ze dan nog wat bladzijden uit Bruintje Beer, mijn geliefde avonturier vol wilde verhalen uit een ander tijdperk. Ik beeld mij in dat ik met mijn liefdevolle grootouders naast mij vervolgens weggleed in een zoete slaap. Vaak herinnerde ik de volgende ochtend niet eens dat ik door opa weer het bed in was getild. Die momenten, toen de wereld nog een stuk eenvoudiger was voor mij, koester ik immens. Ik was verzot op mijn opa en oma.
Ik vraag mij af wanneer ik voor het laatst op de schoot van mijn oma ben geklommen als kind. Vele jaren later heb ik nog een laatste keer van mijn oma’s schoot gebruik gemaakt. Die keer om in haar schoot te huilen. Ook toen troostte ze mij.
Hoewel er geen bewijs voor is, geloof ik dat sommige herinneringen een warme gloed hebben die je kunt voelen. Een gevoel dat je even weer veilig laat voelen, net als toen bij oma op schoot.