Herinneringen met een warme gloed

Ik merk dat het bijhouden van mijn leven en ervaringen bijna een soort verzamelwoede begint te worden. Waar ik voorheen niets bijhield en door het leven zwierf als een bon-vivant door de wind des tijds alsmaar vooruitgeblazen, probeer ik nu krampachtig mijn ervaringen en gedachten vast te leggen: audio-opnames, schrijfsels en foto’s.

Die laatste hebben de grootste kans om jarenlang onbekeken te worden maar geven wel de snelste weg terug tot het gevoel van het moment. Een foto kan linken met je herinnering en je weer even terugbrengen naar je gevoelens toen je zes jaar oud was en de eerste keer een volledig sneeuwbedekt meer zag.

Ik heb herinneringen van mijn vader die mijn broertje en mij, waarschijnlijk rond 5 en 3 jaar, meetrekt in een sleetje over een bevroren meer. Het zijn niet echt precisie-herinneringen maar meer sfeerimpressies. Tijd en omgeving hebben plaats gemaakt voor een gevoel. Een gevoel van geborgenheid: warm ingepakt in een wereld van kou. Samen met mijn broer in een sleetje, zijn voetjes tegen mijn rug. Mijn vader, die ons voortsleept door het barre winterlandschap. Geen ziel te bekennen, de fluitende wind om ons heen.

Deze poëtische bubbel in mijn fantasie hoeft heel eventjes door niets of niemand aangetast te worden. De koude werkelijkheid van hersenonderzoek en de onbetrouwbare vluchtigheid van herinneringen doet op dit moment niet af aan een warm gevoel in mijn innerste. Dat zijn herinneringen. Wellicht meestal onbetrouwbaar en vaak aangedikt maar altijd omringd met een gloed van je eigen persoonlijkheid. Je herinneringen maken je tot wie je bent. Net als je veranderd door je ervaringen, veranderen je herinneringen mee denk ik. Daarom is het terugdenken aan een herinnering een bijzonder iets. Het is een momentopname die kan veranderen wanneer je er later met meer emotionele bagage aan terugdenkt.

Daarom lijkt het mij fijn om dit over een aantal jaar terug te lezen. Wellicht vind ik het dan ongekend gezwets maar dat heeft dan te maken met mijn huidige gevoelsgestel op het moment van schrijven en die van het komende terugblik moment. Want wat ik nu schrijf zijn vanuit mij zelf gezien geen leugens.